بررسی تاکتیکی نفرات تیم سوانسی سیتی، حریف منچستر یونایتد:

بررسی تاکتیکی نفرات تیم سوانسی سیتی، حریف منچستر یونایتد:

 

 

بررسی تیمی برای تیم سوانسی سیتیِ مایکل لادروپ پیش از دیدار یکشنبه این تیم با منچستر یونایتد. درست مثل فصل قبل که تحت نظر برندن روجرز کار میکردند، تیمی مبتنی بر مالکیت توپ بودند، با این تفاوت که این بار تحت نظر مربی جدید دانمارکیشان، کمی مستقیم تر و رو به جلو تر کار می کنند.

سوانسی سیتی اولین بار در تاریخش بود که در فصل 2011/12 در لیگ برتر بازی می کرد ولی با بازی روان و مبتنی بر مالکیت توپشون تحت نظر برندن روجرز، خود را در دل هوادارای تیمهای بی طرف جا کردند. این تیم ولزی نتیجه ای عالی را به عنوان یک تیم تازه صعود کرده ثبت کردند و در اولین فصلشان در لیگ برتر، رتبۀ 11 را کسب کردند. پاسهای روان آنها به آنها کمک می کرد که کنترل بازیها را در دست بگیرند و میانگین 58% مالکیت توپ در هر بازی برای آنها در لیگ رتبۀ سوم را داشت. با حفظ توپ، تیم سوانسی خطر تهاجمی حریفان را خنثی کردند (آنها فصل قبل تنها 1.34 گل در هر بازی دریافت کردند.). اگر یک اعتراض به تیم روجرز وارد می بود، آن عدم نفوذ و حملۀ زیاد این تیم بود که آمار ضعیف 1.16 گل در هر بازی این تیم به خوبی گویای این ماجراست.

اکنون روجرز به لیورپول رفته و جاشنینش، مایکل لادروپ هنوز مالکیت بالای تیمش رو (با میانگین 55.3% در هر بازی و رتبۀ پنجم از این نظر در لیگ) حفظ کرده، ولی اکنون تیم او کمی نفوذی تر و روبه جلو تر بازی می کنند. این تیم ولزی هنوز هم عقب بازی میکند ولی با تفکرات مربی جدید، آنها توپ را سریعتر به حمله می رسانند و سرعت کلی بازیشان افزایش پیدا کرده. در حالی که گلهای دریافتیشان با 1.29 گل در هر بازی در حدود آمار فصل قبلشان است، ولی امسال با آمار 1.53 گل در هر بازی گلهای به مراتب بیشتری را به ثمر رسانده اند با این بازی هجومی تر.

ضمن اینکه لادروپ کمی از روجرز دست به عصاتر و عملگراتر نشان داده. در حالی که روجرز به ندرت از ساختار اولیۀ تیمش پا پس می کشید و به پاسهای مداومش ادامه میداد، لادروپ هر موقع لازم دیده، تیمش رو عقب کشیده و در عمق به دفاع پرداخته. به عنوان نمونه در دیدارها برابر چلسی و تاتنهام، قوها (لقب سوانسی) عقب ایستاده بودند و به توپ مادامی که از خط نیمه رد نمی شد نزدیک نمی شدند.

گاهی هم لادروپ تیمش رو وادار به پرس از حمله می کند. اگر روز یکشنبه سوانسی از پس منچستر یونایتد بر نیاید، باید شاهد این در ورزشگاه آزادی ولز باشیم که مهاجم نوک تیم میزبان و هافبکهای مرکزی جلوزنشون به مدافعان نزدیک بشن در حالی که وینگرهای سوانسی هم فضاهای ممکن برای نفوذ مدافعین کناری را فراهم خواهند کرد. برای هماوایی با این تاکتیک، سوانسی هافکبهای مرکزی و مدافعینش را جلو تر می کشد تا فضاهای خالی ایجاد شده در زمین پر شود. و با این حساب و با توجه به سر وصدای زیاد تماشاگران تیم میزبان در ولز، بعید نیست یونایتد پرسینگهای سختی را از جانب حریف در این بازی شاهد باشد. ضمن اینکه تیم لادروپ توانایی لازم را برای مقاومت کردن و دفاع فشرده در زمانهایی که تیم نیاز به استراحت و نفس گرفتن دارد را به خوبی دارد.

در سیستم 4-2-3-1 سوانسی، میچو گزینه کلیدی خط حمله محسوب می شود. این اسپانیایی در حال حاضر در کنار روبین ون پرسی در صدر جدول گلزنان قراردارد و هم می تواند در نوک حمله بازی کند و هم پشت مهاجم. زمانهایی که پشت سر دنی گراهام به کار گرفته میشه، خیلی خلاق موقعیت نیست و آمار پایین خلق 1.2 موقعیت در هر بازی او هم گویای این مطلب هست. ولی در عوض در این مواقع به خوبی و در زمانبندی به خوبی خودش رو در حملات به محوطه جریمه میرسونه و ضربات نهایی او هم خارق العاده هستند. وقتهایی که به عنوان یک شماره 9 کلاسیک در نوک حمله بازی می کنه، با بازی پشت به دروازه ش خوب عمل می کنه و همچنین فضای کافی رو برای هافبکهای پا به توپ پشت سرش ایجاد می کنه وقتی که توپ در حمله هست. او در نبردهای هوایی هم خیلی خوب و محکم هست.

 

 

 

در هر دو جناح زمین هر یک از ناتان دایر (با یازده بازی از ابتدا در این فصل) یا وین روتلج (با 14 شروع) و یا پابلو هرناندز (با 9 شروع) می توانند به کار گرفته شوند. در حالی که روتلج و هرناندز نسبت به دایر در اولویت بعدی قرار دارند. دایر سرعتی وحشتناک داره، و کاملا رو به جلو بازی می کنه، و مهارت خوبی در گرفتن خطا در یک سوم هجومی داره (با 1.9 فول در هر بازی که رویش انجام شده). روتلج نیز بیش از دو گزینه دیگه به بازی گرفته شده و بیشتر تمایل داره تا فضای بین خطوط میانی وحمله رو پر کنه و طی کنه. هرناندز تکنیکی و هجومیه و بیشتر از دو بازیکن دیگه تمایل داره که به مرکز بیاد و شانسش رو روی شوتهاش امتحان کنه. هیچ یک از این سه وینگرهای کاملا لب خطی نیستن که لب خط از یارگیرشون عبور کنن، و هرسه بیشتر با دیگر بازیکنای مشارکت کننده در حمله در نواحی مرکزی و دور از لب خط بیشتر همکاری می کنن و لینک میشن.

در خط هافبک هم لئون بریتون Leon Britton عقبترین هافبکه و با پاسهای کوتاه و مطمئن توپ رو به گردش در میاره. خیلی تو توپ گیری ذاتا موفق نیست ولی جایگیریهاش موقع حمله حریف و ضد حملات خیلی هوشمندانه هست. کی سونگ یئونگ Ki Sung-yueng هم عقب می شینه و مسؤولیت حفظ مالکیت توپ رو مانند بریتون بر عهده داره. ضمن این که این بازیکن اهل کرۀ جنوبی پاسهای دوربردتری رو می تونه نسبت به بریتون ارسال کنه و میتونه توپهای هدفمندتری رو با راسال سانترهای بلند قطری به جناحین یا توپهای بلند برای میگو یا گراهام در حمله، برای پی ریزی حملات ساخته و پرداخته کنه. از نظر درک پستی، کی در همون پستی برای سوانسی به کار  گرفته شده که فصل قبل جو آلن برای قوها بازی می کرد. با این تفاوت که کی با تمایلش برای ارسالهای رو به جلو، نقش مؤثر تر و بهینه تری در دادن شکل هجومی به تیم سوانسی داشته است. اگر میچو نوک حمله بازی کنه، جاناتان دی گوژمان Jonathan de Guzman هست که پشت سر او در جلوترین هافبک بازی می ککنه. او همیشه رو به جلو بازی می کنه و وقتهایی که وینگرهای سوانسی موقع حمله به داخل و به مرکز می آن، او به جناحین حرکت می کنه.

در خط دفاعی هم چیکو chico یار آزاد خط دفاع محسوب می شه در حالی که همکارش اشلی ویلیامز در نقش مدافع پوششی بازی می کنه. هر دوی این ها مدافعین پا به توپی عالی هستند و این یکی از ملزومات تیمی هست که می خواد توپ رو در عقب زمین خودش به گردش در بیاره. هیچ کدوم از این دو روی هوا خیلی موفق و قدرتمند نیستن و شاید همین بتونه نشون بده که قوها روی ضربات ایستگاهی می تونن آسیب پذیر باشند. ضمن اینکه در طرف مقابل روی گلزنی از ضربات آزاد هم خیلی خطرناک نیستن. در دفاع راست هم آنخل رانخل (!!) Angel Rangel تمایل زیادی به حمله داره و او هم همچنین روی توپ مهارت خوبی داره، اگرچه اشتباه او در فصل قبل در ورزشگاه آزادی سوانسی بود که موجب تک گل پیروزی بخش یونایتد برابر ولزی ها شد. در جناح چپ هم بن دیویس روی جایگیریهاش و تمایلش به حمله محافظه کاری بیشتری داره.