به افتخار کنی مورگانز جوانترین شاگرد بازبی در سانحۀ مونیخ که دیروز فوت کرد

به افتخار کنی مورگانز

جوانترین شاگرد بازبی در سانحۀ مونیخ که دیروز فوت کرد

therepublikofmancunia.com

کنی مورگانز، یکی از جان به در بردگان حادثۀ مونیخ، در کمال تأثر دیروز در سن هفتاد و سه سالگی چشم از جهان فرو بست. او شنبه شب بیمار شده بود و نهایتا دیشب در بیمارستان در گذشت.

مورگانز پس از ترک مدرسه ش در سن 16 سالگی با یونایتد قرارداد بست و برای تیم جوانان این باشگاه به عنوان بال راست بازی می رکد. پس از اولین بازیش در سن 18 سالگی برای یونایتد، او جایگزین جانی بری به عنوان انتخاب یونایتد در بال راست شد.

مورگان در مورد قراردادش با یونایتد می گه: "نمی خوام تعریف از خودم بکنم ولی وقتی که من با یونایتد قرارداد بستم، 5 باشگاه در خانه برای قرارداد بستن با من حضور داشتند. یک باشگاه در اتاق پذیرایی منتظر من بود، کی دیگه در اتاق پشتی و عده ای هم در آشپزخانه! درست در یک لحظه همزمان. اولین باری که من به باشگاه یونایتد رفتم، شغلی هم در یکی از شرکتهای تجاری در استرتفورد داشتم و تا مانی که به سن حرفه ای 17 سال برسم، آنجا هم کار می کردم. تامی تیلور سه خانه آنطرف تر ما زندگی می کرد و ما سه نفر، یعنی تامی، دانکن ادواردز و من هر روز صبح با هم سر جلسه تمرینات می رفتیم. رییس (مت بازبی) همیشه می گفت که هیچ بازیکنی روی زمین نیست که ارزش 30 هزار پوند دستمزد رو داشته باشه و برای همین به تامی تنها 29999 پوند پرداخت می کرد! رییس همیشه به من می گفت: "پسر جان، تو سانترهات رو هر جور که می خوای ارسال می کنی، ولی همیشه به یاد داشته باش، همیشه مطمئن باش که سانترهات 9 فوت (دو متر و هفتاد سانتر) ارتفاع دارن." و همین حرف بود که باعث می شد هر بار که من یار مقابلم رو رد می کردم، یک نگاه به تامی می انداختم ببینم کجاست  و توپ رو همونجا که او می خواست، روی سر تامی ارسال می کردم."

کمتر از دوماه پس از اولین بازیش، مورگان همراه تیم برای دیدار در جام اروپا به بلگراد سفر کرد، ولی خوشبختانه از سانحۀ مونیخ با اندکی مصدومیت جزئی جان سالم به در برد. او جوانترین بازیکنی بود که در آن تصادف حضور داشت، و پنج ساعت پس از اینکه عملیات امداد و نجات رسما متوقف شده بود، توسط دو خبرنگار، بیهوش در بین قراضه ها پیدا شد. جمجمه ش آسیب دیده بود، ولی نشکسته بود، او شش هفته در بیمارستان ماند.

مورگانز درباره حادثه می  گوید: "حوالی ساعت 8:30 یا 8:45 بود که دو گزارشگر آلمانی برگشتند به محل هواپیمای آتش گرفته و من رو پیدا کردند. من هنوز اونجا بودم، من آخرین نفری بودم که از میون قراضه ها بیرون کشیده شدم. من زیر یک چرخ افتاده بدم. آنها من رو به بیمارستان آوردند و من تا صبح یکشنبه به هوش نیامدم. سرم برش خرده بود و بدنم پر از کوفتگی بود. 10 پیمانه خون ا بدنم رفته بود. یادم می آد وقتی که به هوش آمدم، بابی چارلتون، آلبرت اسکانلون و ری وود اونجا پیشم بودم. ما صبحانه خوردیم و همه ساکت بودن و فضا آروم بود. من فکر می کردم که بقیه بچه ها باید توی بقیه اتاقها باشن. اونوقت پروفوسر پزشک بیمارستان ظهر یکشنبه بود که کنار من نشست و به من خبر داد که بقیه بازیکنا یا کشته شدن یا از شدت جراحت زیاد در اتاقهای بالایی هستن. یعنی رییس، مت بازبی، دانکن و جان بری که من جاش رو توی تیم توی جناح راست گرفته بودم همه از شدت جراحت بالا بستری شده بودن. باورنکردنی بود."

همسر کنی، استفانی که زمان سانحه نامزد کنی بود، می گوید که زمان طولانی و پراضطرابی رو توی خونه با بقیه سپری کردن تا بفهمن که حال کنی چطوره: "تا 5 ساعت پس از تصادف من نمی دونستم که آیا او زنده است یا مرده. یک لیست از کشته شده ها و یک لیست از نجات یافته ها وجود داشت و کن تو هیچ کدوم نبود."

اگرچه مورگانز خیلی از خود سانحه چیزی به یاد نمی آورد، ولی از نابود شدن پیرهن 13 پوندیش در عملیات نجات به خوبی خاطره دارد: "من از خود حادثه چیزی به یاد نمی آرم ولی یادمه که به من گفتن  باید پیرهن ایتالیایی من رو ببرن تا بتونن من رو بیرون بکشن. پیراهن ایتالیایی مورد علاقه من! من تازه اون رو برای این سفر خریده بودم. این اولین مسابقه اروپایی من محسوب می شد و من باید پیراهنی مشابه بقیه اعضای تیم می خریدم. اون پیرهن سیزده پوند برای من خرج برداشته بود."

اگرچه او پس از حادثه کاملا بهبود یافت و قبل از اتمام فصل به ترکیب تیم هم بازگشت، ولی هیچ وقت نتونست فرم خوب خودش رو قبل سانحه باز پیدا کنه و در سال 1961 باشگاه رو به مقصد ولز (باشگاه سوانسی) ترک کرد"

"وقتی که من بیمارستان رو ترک کردم، دکترها گفتن که من نباید تا فصل بعد فوتبال بازی کنم. ولی من بیصبرانه مشتاق بودم که به بازی برگردم، می خواستم به یاد رفیقام تامی و دانکن و بقیه پسرهایی که از اون سفر برنگشتن بازی کنم، پسرهایی که سال قبلش در فینال جام بازی کرده بودن و باخته بودن و من در آماده بودم که از جون و دل در فینال جام حذفی برابر بولتون بازی کنم. وقتی که اونها من رو از لیست تیم برای فینال خط زدند دلم شکست. اون موقع جیمی مورفی جای مت بازبی هدایت تیم رو برعهده داشت و به من گفت که از من استفاده نخواهد کرد چون من کاهش وزن داشتم و همچنین از نظر روحی روانی آمادگی کافی رو در من نمی دید. سه شنبه هفته بعدش مورفی من رو برای نیمه نهایی جام اروپا برابر میلان انتخاب کرد و من بهترین بازیکن میدان انتخاب شدم. او من رو صدا کرد تو دفترش و اعتراف کرد که باید از من در دیدار فینال ومبلی (برابر بولتون) استفاده می کرد. من دو سال دیگر هم در باشگاه موندم، ولی خیلی علاقه ای به ادامۀ کار نداشتم خیلی دلم برای بچه ها تنگ شده بود. من سعی کردم برام مهم نباشه، ولی بازیکنای جدید اصلا برام مثل دوستای قدیمیم نبودن و همین موضوع من رو آزار می داد. ما دو رختکن داشتیم. یکی برای تیم اصلی و یکی هم برای ذخیره ها. وقتی که من پس از سانحه به تیم برگشتم، همۀ اعضای تیم ذخیره ها در رختکن تیم اصلی بودند. خیلی از اونها به اندازۀ کافی برای تیم اصلی خوب نبودن. "بچه ها" (لقب بچه های بازبی)، بهترین تیمی بود که در فوتبال حضور داشتن. اگر زندگیشان پایان نمی گرفت، به بهترین تیم در جهان تبدیل می شدن. مردم وقتی من این رو می گم به من می خندن ولی "بچه ها" (لقب: بازبی بیبز – بیبز) خیلی خوب بودن، هیچ وقت دچار اشتباه نمی شدن. همونطور که می دونید با اون تیم قدیمی (در مدت دو ماه) من هیچ وقت طعم شکست رو نچشیدم."

او پس از یونایتد سه سال در باشگاه سوانسی توپ زد و سپس در تنها سن 25 سالگی فوتبال رو ترک کرد و به ادارۀ یک بار و کافه روی آورد. کمی بعد دوباره متقاعد شد به فوتبال برگردد و در دسته چهار در تیم نیوپورت کانتی بازی کند.

کنی در سالهای اخیر برای دو رویداد مهم به اولدترافورد بازگشته بود – یکی در سال 2008 در پنجاهمین سالگرد تراژدی مونیخ و اخیرا هم در یک شام در گردهمایی بازیکنان پیشین منچستر یونایتد که او میهمان افتخاری بود.

روحش شاد

اولین بازی: بیست و یکم دسامبر 1957 برابر لستر سیتی

حضور در لیگ: 17

حضور در اف ای کاپ: 2

حضور در اروپا: 4

در کل: 23 بازی و 0 گل